Święto Niezłomnych

„Wrogowie narodu”, „bandy reakcyjnego podziemia” – tak władza określała Polaków, którzy po II Wojnie Światowej walcząc o niepodległość, masowo sprzeciwili się systemowej komunizacji Polski. Żołnierze podziemia, którzy  stawiali opór sowietyzacji Polski i podporządkowaniu jej ZSRR, musieli zmierzyć się z ogromną, wymierzoną w nich propagandą Polski Ludowej. Warto tu zaznaczyć, że była to wielka siła i skala ruchu oporu, niestety – jak pokazała przyszłość – niewystarczająca… Historycy podkreślają, że powojenna konspiracja niepodległościowa była największym, zorganizowanym ruchem społeczeństwa wymierzonym przeciwko ówczesnej władzy i jednocześnie przykładem najliczniejszej antykomunistycznej konspiracji zbrojnej w skali europejskiej, obejmującej teren całej Polski, w tym także utracone na rzecz Związku Sowieckiego Kresy Wschodnie II RP. Same liczby uświadamiają nam skalę powojennej „Wolnej Polski”. W zbrojnym podziemiu działało nawet 200 tys. osób, a kolejnych 20 tys. walczyło w partyzantce. Przeciwko władzy występowali także uczniowie zrzeszeni w podziemnych organizacjach młodzieżowych.  Większość akcji oddziałów podziemia antykomunistycznego było wymierzonych w oddziały zbrojne UB, KBW czy MO. Podziemie niepodległościowe aktywnie działało też na Kresach Wschodnich, szczególnie na ziemi grodzieńskiej, nowogródzkiej i wileńskiej. Żołnierzy podziemia dotknęły ogromne prześladowania. W walkach z władzą zginęło około 9 tys. konspiratorów. Kolejnych kilka tysięcy zostało zamordowanych na podstawie wyroków komunistycznych sądów lub zmarło w więzieniach. Wciąż są to szacunki. Martyrologia drugiej konspiracji nadal wymagają badań. Uczestników ruchu partyzanckiego określa się też jako „Żołnierzy Niezłomnych”. Sformułowanie „Żołnierze Wyklęci” powstało dopiero w 1993 roku.
1 marca to oficjalne święto Polaków, którzy walczyli o niepodległą, powojenną Polskę. To jednocześnie wspomnienie tragicznych zdarzeń z 1 marca 1951 roku.